Koekjes en een grote gehaktbal

Op de grijzige, kille maandagochtend, stapten we na tweeëhalf uur wandelen om elf uur het enige geopende horecatentje van een klein dorpje binnen. Een grote, gelukkig, goeiïge herdershond begroette ons toen we binnen gingen. Verder waren er geen gasten. Mevrouw de kastelein werkte de hond naar de keuken.
Twee grote koffie graag. Een of twee doses per kop, vroeg ze. Twee graag bij dit weer op dez dag.
Ze informeerde naar onze reis. Bij ons verhaal deelden we ook mee dat het maar moeilijk was op deze ochtend om aan eten te komen. Bakker en kruidenier waren dicht. We hadden niets in kunnen kopen. Blijkbaar geroerd door het verhaal presenteerde mevrouw ons een schaaltje vol Lotus speculaas. In het stille café hebben we het helemaal leeggegeten.
De wandeling was weer groots. Kilometerslang langs een oude ongebruikte spoorlijn tusse groene akkers en zoetig ruikende gele koolzaadvelden door, daarbij vervallen of soms opgeknapte oude stationnetjes passerend.
De thermometer kwam niet tot 25 zoals gisteren, maar de dertien van vandaag zonder regen was prima om te lopen.
Zeker toen op lunchtijd de hemel even blauw werd en het zonnetje doorkwam.
Het onderdak is bij een weduwe, die in het reisboek staat als gastvrouw voor de pelgrims. We schoven voor het diner aan tafel met twee andere Nederlandse wandelaars en een Fransman die vandaag met ons meegelopen was en kinderen en kleinkind van mevrouw.
Hoofdschotel: Een bord met spaghetti en daar bovenop een grote gehaktbal. Heerlijk.
In het al oude liedje met dezelfde titel als het hoofdgerecht (zie Rijk de Gooijer op youtube) valt de bal van het bord en rolt dan steeds verder.
Wij rollen dan niet, maar gaan lekker verder. Twee mooie steden als tussendoel vlakbij. Over twee dagen in Troyes. Wellicht over een dag of tiien in Vezelay.